Joker-reiziger Audrey ontdekte dat het nooit te laat is om op je 48ste nieuwe avonturen te beginnen. Ze ging voor het eerst mee op Joker-groepsreis (de expeditie naar Kirgizië) en vertelt in deze blog hoe deze ervaring haar leven compleet veranderde.
Op zoek naar een nieuwe reiservaring
Ik heb Joker vorig jaar leren kennen toen ik 48 jaar was. Op dat moment werd het me stilaan duidelijk dat reizen met mijn toen 20-jarige dochter niet meer zo vanzelfsprekend was. Haar zomer was volledig volgepland met vakantiewerk en activiteiten met vrienden. Mijn dochter ging haar eigen weg en ik was mijn reismaatje kwijt. Dus besloot ik om op zoek te gaan naar groepsreizen voor singles. En zo kwam ik bij Joker terecht. Leuk, want jullie hebben groepsreizen voor alle leeftijden.
Van all-inclusives naar citytrips en culturele ontdekkingen
Toen mijn dochter jonger was, koos ik voornamelijk voor all-inclusive reizen in hotels met een zwembad. Naarmate ze ouder werd, gingen we steeds vaker op excursies om te bewegen, dingen te ontdekken en de cultuur van het land te leren kennen. Later maakten we citytrips, zoals naar Firenze, omdat we heel graag wandelen! Onze laatste reis samen was naar Andalusië, waar we heel wat steden hebben verkend: Granada, Nerja, de Caminito del Rey. We zijn zelfs in Gibraltar geweest.
Een onweerstaanbare voorkeur voor Kirgizië
Ik bekeek het aanbod en bleef hangen bij de prachtige foto's van de groepsreis naar Kirgizië. Dat was meteen een schot in de roos. Ik hou van paarden, paardrijden en ben altijd al geboeid geweest door de nomaden en de verhalen rond Genghis Khan, de Mongoolse heerser die in de 13e eeuw het Mongools rijk stichtte, het grootste aaneengesloten rijk in de wereldgeschiedenis. Bovendien wilde ik mijn grenzen verleggen, nieuwe horizons verkennen en nieuwe mensen leren kennen. Kortom, dit moest ik gewoon doen! En zo nam ik de beslissing om mee te gaan op Joker-groepsreis naar Kirgizië.
Grenzen verleggen en verwachtingen overtreffen
Voor mijn eerste Joker-reis was ik niet zo sportief. Een paar jaren geleden had ik een depressie. Twee jaar terug belandde ik door stress bijna opnieuw in hetzelfde schuitje, deze keer met een dreigende burn-out. Met de hulp van een therapeute besefte ik dat ik zaken moest veranderen, 'anders' moest gaan leven, en vooral moest leren genieten.
Ik wist dat de expeditie naar Kirgizië een fysieke uitdaging zou vormen door de lange wandelingen op hoogte en dat ik in goede conditie moest zijn om de groep bij te houden. Daarom begon ik met wandelen, zwemmen en lopen. Ik besefte ook dat deze ervaring me uit mijn comfortzone zou halen. De reis bestaat uit verschillende meerdaagse trekkingen, met beperkt comfort en geen sanitaire voorzieningen zoals wij die gewend zijn. Ik vertrok wetende dat het zwaar zou worden. Maar ook met de overtuiging dat het absoluut de moeite zou zijn. Met een positieve mindset en doorzettingsvermogen zou ik de uitdaging zeker aankunnen.
Ik kan nu zeggen dat het soms zwaar was, ja. Ik had het echt moeilijk (bij aanvang van de tweede trekking kreeg ik spijsverteringsongemakken). Maar het is me gelukt. Wat een reis, wat een ervaring! Ik vond het zalig om mijn grenzen zo te verleggen. En nu zit ik beter in mijn vel dan ik ooit ben geweest. De groep is heel goed meegevallen, de begeleider was top, en Kirgizië heeft mijn hart gestolen.
Dromen van toekomstige plannen
Ik ben gebeten en ik wil niets anders meer doen dan wandelen, kamperen en trekken. Ik hoop dat mijn gezondheid en financiën het toelaten om nog vele jaren volop te reizen. Op 49-jarige leeftijd voel ik mij gezonder dan ooit dankzij het sporten en mijn wereld gaat letterlijk open. Van een gezonde midlifecrisis gesproken!
Ik hoop ooit terug te kunnen gaan naar Kirgizië, maar er zijn nog zoveel plekken om te ontdekken. Op mijn bucketlist stonden al trektochten in België en de buurlanden, zoals de Mullerthal en de Lee Trail. Maar hij wordt alsmaar langer met de Fisherman Trail in Algarve, de Schotse Pieken, het Poolse Tatra-gebergte en Madeira. Een droom die ik ooit wil waar maken is een reis naar de Rockies in Canada.
Maar volgend jaar word ik 50 jaar en dan zou ik voor de volledige hardcore experience willen gaan met de expeditie in IJsland. Tot nu toe was Kirgizië een luxe expeditie waar de rugzak wordt vervoerd, het eten wordt gekookt en het slapen nog redelijk comfortabel en luxueus is. Tijdens mijn reis naar Albanië en Montenegro dit jaar is dat ook zo. Met IJsland zal het niet het geval zijn. Nog intensiever conditietrainen zal nodig zijn.
Ik heb ingezien dat ik al veel te veel tijd ben verloren door binnen mijn eigen veilige cocon te blijven, en dat zulke reizen zo'n verrijking kunnen zijn voor lichaam en geest. Ik kan besluiten dat Joker mijn leven in de beste zin ooit heeft veranderd.
