Een reisbegeleider van Joker en Karavaan blogt: Willem vertelt over reizen naar Madagascar

Reisbegeleider Willem nam een geweldige groep Jokerreizigers op sleeptouw doorheen het fascinerende Madagaskar. Een uitgebreid reisverslag van een onvergetelijke groepsreis is het resultaat, en het begon allemaal na het lezen van een artikel over ‘fady’ en ‘vintana’, twee mysterieuze gebruiken die nog sterk leven in Madagascar.

Vintana is een gebruik dat te maken heeft met tijd, waardoor elke dag een speciaal karakter krijgt. Zo is maandag de zwarte dag en tevens ook de dag waarop je best geen courgettes eet.

Geen courgettes eten op maandag! Kan een land meer uitdagender zijn dan met deze vintana? Ik kijk er enorm naar uit om dit immense land te mogen verkennen. Elke, Gert, Ann, Wim, Kristof, Koen, Danny, Renild, Johan, Katja, Joke: fijn jullie te leren kennen en we maken er iets moois van maar …we eten geen courgettes op maandag!

Van Brussel naar the white one

Onze vlucht verloopt prima en we komen op tijd aan in ‘the red one”, de bijnaam van Antananarivo of ook kortweg Tana, de hoofdstad van Madagascar. Vandaar vliegen we rechtstreeks door naar  ‘the white one’ of Tuléar in het zuiden, waar we het project ‘Honko’ bezoeken. Deze mensen zorgen voor de herinplanting van een mangrovebos langsheen de zuidwestkust van Madagascar. Honko is trouwens het Malagasy voor mangrove. Nadien worden we nog even rondgeleid in het dorpje Ambondrolava (het dorp van de reedcutters/rietsnijders). Hoewel we moe zijn, geeft dit dorpsbezoek al onmiddellijk de juiste toon van de reis aan!  ’s Avonds in Ifaty proeven we de eerste van een reeks heerlijke vismaaltijden en drinken we de eerste Rhum Arrangé of THB’s- het lokale Three Horses Beer.

Baobabs en snorkelen

Vandaag staat er een piroguetocht (pirogue = vissersboot) met enkele lokale Vézo-vissers naar een snorkelplaats op het programma. Geen snorkelparadijs zoals in de Rode  Zee of op Zanzibar, maar toch de moeite waard!

Na het snorkelen gaat het richting Ifaty, waar we overal een gratis ‘bonjour vazaha’ (welkom vreemdeling) en een lach er bovenop kregen. Aan elk huisje is wel iets te koop. Sommigen verkopen drie tomaten, anderen dan weer twee wortelen, anderen niets zitten er gewoon te zitten. God schiep de dag en zij zitten hem door.Vandaag worden ze niet rijk… maar morgen proberen ze gewoon opnieuw. Hoop is hun rijkdom. In de namiddag bezoeken we dan met de zébu-kar het baobabpark: Reniala Reserve. Een prachtig park met heel wat indrukwekkende baobabs of ‘reniala’ in het malagasy. Een zeer interessante rondleiding
levert heel wat mooie foto’s op.

Reizen door het altijd veranderende landschap

Vandaag rijden we naar Ranohira, en onze chauffeur Antoine is keurig op tijd aan ons hotel. De weg is enorm slecht tot Tuléar waar we onze eerste picknick aanschaffen: stokbrood, tomaten, ananas, bananen, water en natuurlijk ‘la vache qui rit’. Om het kwartier moeten we stoppen voor een politiecontrole die eigenlijk niks voorstelt. Net zoals de temperaturen veranderen, verandert ook het landschap. We rijden door weidse vlaktes met hier en daar een paar huisjes staan. Slapen doen we in een huttencomplex met uitzicht op het Isalo National Park De zonsondergang zorgt voor de mooiste kleurschakeringen aan de hemel.

Isalo National Park in Madagascar

Isalo National Parc biedt heel wat wandelmogelijkheden. We vertrekken vroeg, en wandelen steil omhoog in het park en hoe meer we stijgen hoe mooier het landschap wordt.  Na ongeveer 2,5 uur wandelen door prachtig natuurschoon komen we aan bij de ‘piscine naturel’: een idyllisch stukje natuur waar we een frisse duik nemen. Tijdens de tocht door de vallei zien we lemuren en siffaka’s, kameleons, wandelende takken en schitterende vogels.

Beklimming van de ‘Pic Boby’

Na een vlekkeloze maar lange rit door de mooiste landschappen komen we aan in Amabalavao. Ik ben meteen verliefd op deze toffe stad.  In ons hotel is een team van de BBC aanwezig, en de cameraman had het steevast over ‘stunning views’ en ‘I’ve been in many places but Diavolana is one of the most beautiful places I’ve ever filmed’. Ik weet meteen: hier moet ik de groep naartoe brengen! We bespreken de mogelijkheden met een gids en ik leg alles voor aan de groep. Ze zijn unaniem en wilden ‘Pic Imarivolanitra’ beklimmen! ‘Pic Boby’ – want zo was de oorspronkelijke naam van deze berg – here we come!

Transportperikelen en kranige zestigers

De volgende dag nemen we plaats in oude Peugeot 504 van driehonderdjaar oud met bladvering, die als 4×4 fungeerde. We zijn amper op de piste als onze Peugeot 4×4 begint te sputteren. Daar staan we dan. Wat later hebben we een vervang-minibusje geregeld en kunnen we onze tocht toch verderzetten. Eens aangekomen stappen we in stevig tempo door met achter ons een immens zicht op één van de mooiste valleien die ik doorwandelde in mijn leven. De dalende zon zorgt voor de mooiste kleurschakeringen gaande van oker over bruin, geel, rood tot oranje. Prachtig, prachtig maar voor sommigen wel zwaar. Joke en Katja moeten hun grenzen verleggen en ik geniet ervan. Mensen die net iets meer kunnen dan ze denken, het is mooi om te zien. Bij ons loopt ook Joël, een local van 69 jaar die de bergen opgaat alsof hij in zijn moestuintje wandelt.

Na ongeveer 3 uur stappen komen we in een soort maanlandschap terecht. Prachtige granietrotsen met veel endemische planten ertussen. Af en toe houden we halt om te genieten van al het moois van deze Diavolana tour, de full moon walk.  Net voor zonsondergang komen we aan in ons kamp en worden we onmiddellijk vergast op koffie en thee. We delen een stenen hut met onze dragers, waar we ook eten en nadien samen muziek maken. Om de sfeer er in te brengen hadden ze twee flessen Rhum Arrangé meegebracht.  Veel heb ik niet geslapen die nacht maar ik genoot in stilte want morgen deden we als eerste Jokergroep de ‘Pic Boby’.
Grenzen verleggen is ons motto toch?
 

Het letterlijke hoogte-punt van de Madagascar-reis

Pic Boby here we come! De nevels omhelsen de bergen en de opkomende zon zorgt voor een mooi lichtspel tussen de nevels. De bergen tekenen zich prachtig af tegen de blauwe lucht. Het is zwaar, maar iedereen geraakt uiteindelijk boven! Wanneer we terug beneden komen is het tijd voor het afscheid van de dragers en gidsen. Ik bedankt iedereen en nadien volgt nog een afscheidswoord van Joël. Zijn woorden waren zo eerlijk en zo oprecht dat ze mij voor de rest van mijn dagen zullen bijblijven.

Aan de parking, waar de jeeps ons opwachten, neem ik afscheid met een krop in de keel. Daarvoor reis ik, daarvoor neem ik mensen mee op reis, dit maakt reizen zo mooi. Schoonheid en verdriet, hand in hand.

Ringstaartlemuren en ander wildlife spotten

Na een vrije voormiddag – voor velen het moment om even uit te slapen – trekken we naar het Anja Park, perfect om ringstaartlemuren te spotten. Je kijkt tijdens de wandeling uit op een prachtige vallei met groene rijstvelden en altijd weer die mooie kleurschakeringen. Ambalavao zat er op. Hier wil ik terugkeren. Maar we moeten verder naar een nieuw avontuur, richting Ranomafana en wie weet wat we daar allemaal meemaken. I love Madagascar…

Op zoek naar de vele nachtdieren van Madagascar

Onderweg naar Ranomafana nemen we een afslag en komen we plots in regenwoud terecht. Overvloedige begroeiing en een meanderende rivier langs de weg: weer totaal een ander landschap. ‘s Avonds doen we onze eerste ‘nocture’: een avondwandeling om nachtdieren te spotten. We zien een ‘mouse lemur’ gespot, kameleons, kikkers,… Schitterende foto’s zijn het resultaat!

Ranomafana National Park, lekker rustig

Vroeg op want vandaag wacht het Ranomafana National Park. We zien lemuren in alle geuren en kleuren, siffaka’s, kameleons, kikkers, vlinders, prachtige vogels, mangoesten, leaftailed gekko’s, gekko’s die kwamen eten aan onze ananas … Ook de watervallen zijn de moeite! Na de middag waren we vrijwel alleen in het park omdat de meeste groepen die arriveren slechts een halve dag boeken. Ik heb er echt van genoten. Prachtig woud, goede gidsen en veel gezien.

De volgende dag rijden we via een slingerende weg naar Antsirabe, met een tussenstop in Ambositra (spreek uit: Amboester) dat bekendstaat voor zijn meesterlijk houtsnijwerk.

Stevige mountainbiketocht: flandrien in Madagascar

Vandaag fietsen we over de piste richting Lac Tritrivia en Lac Andraikiba.De ondergrond is niet meer dan mul zand en uitstekende stenen: geen sinecure dus. Na dat vlakke gedeelte was het steil omhoog. Joke en Katja vilden mij nog net niet en waren terug  ’grenzen aan het verleggen’. Maar ze genoten van de prachtige omgeving. En ik? Ik genoot in alle stilte mee want het was natuurlijk nog niet gedaan. Een nieuwe helling wachtte ons richting Lac Tritrivia.

Nadat een paar deelnemers een rustpauze nodig hadden en iemand lek reed, moesten we de rest van de groep inhalen. Op het einde van de afdaling vond ik dan ook de andere helft van de groep die ondertussen een lokaal winkeltje beroofde van al zijn oranje limonade. Kwestie van de suikers aan vullen hé. Iedereen zag er uit als Briek Schotte, de oerflandrien: gebronzeerd door het mulle rode pistezand, de t-shirts stijf van het zilte zweet, de bil-en kuitspieren nog natrillend van de inspanning. Met uitpuilende ogen staarden ze mij aan: wat hebt ge ons nu weer gelapt? Maar ze hebben genoten, genoten van wat het is op een piste te rijden, genoten van het echte Madagascar, genoten van de prachtige landschappen en…de liefde voor de mountainbike ontdekt!

‘s Avonds gaan we eten en dansen we op het einde van de avond onze spieren los. We zijn voldaan, voldaan van deze prachtige dag, de dag waarop we allemaal een beetje Briek Schotte werden …
 

Bochtige wegen en een kleine veldslag

Vandaag een verplaatsing van 6 uur, maar ik voel me misselijk en met het bochtige parcours is dit voorwaar geen sinecure. In mijn darmen woedt er een ware veldslag en ik durf in het busje dan ook geen enkel ‘scheetje’ te laten uit schrik dat de rest van de groep vergast zou worden. Inhouden is de boodschap en bij elke tussenstop de gashendel open! Rond 16.00u komen we aan in Andasibe en nemen we onze intrek in het guesthouse van Mitsinjo. We worden er verwelkomd door de president himself met wie ik al heel wat gemaild had. Geen imposant figuur zoals ik dacht, maar de kleine zwarte boskabouter ‘Christin’.

Op zoek naar de ‘babakoto’

Samen met de zwarte boskabouter – die ik toch wel een heerlijke vent vind – gaan we naar het Analamazaotra-park op zoek naar de Indri-Indri of ‘babakoto’ zoals ze in het Malagasisch zeggen. Dit is de grootste lemurensoort en heeft een heel kenmerkende schreeuw. Na het registreren in het park zien we de grootste kameleon soort die er is: de Parsons Cameleon.  Niet lang daarna zien we de ‘giraffe necked beetle’, enkele mooie vogels en leaftailed gekko’s. Een beetje later krijgen we het sein dat een spotter de Indri’s opgemerkt heeft. Door dik regenwoud banen we onze weg naar ‘babakoto’. Op een bepaald moment kunnen we ze zelf naderen tot op pakweg 2 meter.

Na onze wandeling was het dan tijd voor onze internationale basketbal-wedstrijd. België tegen Andasibe. Er volgde een officiële ceremonie met overhandiging van de vlaggen en kleine speech van de burgemeester waarna de wedstrijd begon. In een mum van tijd stond het 12-0 … niet voor ons natuurlijk. Maar we scoorden toch wel af en toe een paar punten. We hadden het tenminste gedurfd en zijn strijdend ten onder gegaan.

De groep maakt de volgende dag een wandeling in het Mantadia National Park terwijl ik als reisbegeleider nog wat praktische zaken regel. ‘s Avonds nemen we afscheid van zangsmurf Christin en zijn familie. Ik nodig hem uit naar België en besluit de dag met een THB’tje op het binnenkoertje…

Taxi-brousse of Paris Dakar: een hobbelige rit

We nemen afscheid van een schitterende familie en trekken verder. Onderweg worden we constant geconfronteerd met de kaalkap van het oerwoud. Hier en daar staan hele stukken land in brand om zo extra landbouwgrond te winnen. Als ze aan dit tempo doorgaan staat Madagascar binnen 10 jaar in geen enkele reisbrochure meer, maar wel op de lijst van ‘te mijden plaatsen’.

Tijdens het tweede deel van de rit hebben we terug een taxi-brousse met een chauffeur die denkt dat hij Parijs-Dakar aan het rijden is. De rit over de pokdalige weg brengt ons uiteindelijk in Fénérive Est, in hotel La Russchia met zicht op zee. Na het nuttigen van een heerlijk vismenu besluiten we de avond met THB’tjes en rum aan het kampvuur aan zee. Zalige avond die geen verdere uitleg behoeft. Dit is gewoon genieten en zorgt voor een heerlijke nachtrust….
 

Ile St.Marie & Île aux Nattes: stukjes paradijs op aarde

We verlaten een klein stukje paradijs om naar een groter paradijs te gaan we nemen de overzet naar Île St.Marie. De papieren rompslomp is hier echt nog van uit de tijd van de Flinstones. Zo ben je al gauw anderhalf uur bezig en begrijp je heel goed waarom de boot van 9.45u uiteindelijk pas vertrekt om 11u. Eenmaal in open zee wordt het een wildwaterboottochtje maar niemand wordt ziek. Dan gaat het met de taxi-brousse naar ‘Pointe’ voor de overzet naar Île aux Nattes, het kleine eilandzusje van Marie. Met een pirogue wordt de overzet geregeld tot aan ons hotel Meva Paradis. En of het hier een ‘paradis’ is! Parelwitte stranden, palmbomen, blauw zeewater, een stralende zon… enkel het bounty-meisje ontbrak nog!

Walvissen spotten: wie spot (met) wie?

Met een vijftal gaan we walvissen spotten. Het waren vandaag eerder de walvissen die met ons aan het spotten waren, want we zagen geen halve balein. Een verdwaalde dolfijn, dat wel. Nadien wandelen we het binnenland in van dit schitterende eilandje. Verscholen tussen het tropische gebladerte liggen hier en daar enkele kleine dorpjes te midden van een immense rust. Geen geluiden van motoren of auto’s, geen bussen, geen treinen alleen het geruis van de wind doorheen het tropisch gebladerte.  ’s Avonds gaan we met zijn allen lekker uit eten aan de andere kant van het eiland, en als we terug naar het hotel gaan zorgt de maan voor een heerlijk lichtspektakel.

Een waardige afsluiter van de reis naar Madagascar

Vandaag moeten we dit kleine paradijsje verlaten. Weg parelwitte stranden, weg palmbomen, weg zilte zeewater, weg bounty-meisje,… Met het vliegtuig stijgen we op van Île St. Marie en terug naar Antanarivo. Daar trekken we na een heerlijk ontbijt naar ‘le marché artisanale‘: een langgerekte aaneenschakeling van houten huisjes waar bijna overal hetzelfde wordt verkocht. Samen genieten we van de laatste malagasische maaltijd. Deze prachtige reis is ten einde. Met een uur vertraging trok de Boeing 737-300 zich van de grond en kliefde door het luchtruim richting Parijs.

… bedankt Madagascar!